Zielnik Draganora

Draganor · Mistrz Gry

Zielnik Draganora

Bylica pospolita; Czarnobel; Artemisia vulgaris

Liście bylicy są pierzastodzielne, coraz wyżej jakby zanikające, z wierzchu ciemnozielone, spodem pokryte wełnistym białym meszkiem skierowanym w południe ku słońcu.W kątach liści wyrastają drobne, cienkie łodygi jako trzon dla osadzonych na nich drobnych, żółtych, a czasem czerwonych kwiatków zebranych w niepozorne koszyczki.

Na niektórych terenach królestwa bylica była uważana za silny środek przeciw demonom wodnym – topielicom, utopcom itp.

Używano bylicy jako uniwersalnego środka leczniczego, stosowanego często po prostu wtedy, gdy ktoś się źle czuł, bez względu na objawy. Robiono z niej okłady przy bólach kości, postrzyknięciach, bólach w krzyżu – używano bylicy też jako amuletu przeciwko bólowi pleców przy pracach polowych.

Dziurawiec; dzwonki czerwone; kryławiec; Hypericum perforatum

Łąkowa roślina pospolita w całym kraju. Rośnie na suchych wzgórzach, polanach, pod lasem, na miejscach dobrze nasłonecznionych

Zgniecione żółte kwiaty dziurawca przybierają czerwonawy kolor, mogący się kojarzyć z kolorem krwi, która z kolei w najdawniejszych wierzeniach była środkiem odwracającym działanie demonów.

Jedna najczęściej używanych w medycynie ludowej roślin – przy chorobach układu pokarmowego, jako środek na kaszel. Stosowano go przy chorobach krwi.

Jemioła pospolita; kołtun; zimorost; Viscum album homela

Przede wszystkim jemioła miała przynosić płodność wszystkim istotom, a również bogactwo, obfitość, używano jej też jako bardzo wszechstronnego lekarstwa. Ważny był sposób zbierania gałązek – według herbarzy jemiołę zbiera się nie ścinając jej żelaznymi narzędziami ani nawet nie dotykając jej, tylko łamiąc przez płótno, a następnie rzucając na inne płótno, rozpostarte na ziemi, jako, że roślina z dotknięciem gołej ziemi traci wszystkie swoje właściwości.

Używano jej powszechnie w lecznictwie, owocami jemioły leczono niepłodność u kobiet, na podstawie opozycji białego koloru owoców i czerwonego koloru krwi podawano ją przy krwawieniach lub przy chorobach serca. Używano też jemioły jako środka uspokajającego, odwar z jagód podawano przy kaszlu. W niektórych rejonach królestwa znaczenie miało drzewo, z którego tą roślinę zebrano. Na duszności miała być dobra jemioła z gruszy, przy zawrotach głowy i kolkach – z dębu, a przy konwulsjach z leszczyny. Traktowano jemiołę także jako zabezpieczenie przed wszelkimi truciznami, przed czarami, miała też odpędzać burze i pioruny.

Buławinka czerwona; Sporysz; Claviceps purpurea

Buławinka jest grzybem pasożytującym na zbożu, którego grzybnia rozwija się w kwiatach wczesną wiosną, wytwarzając następnie czarne lub fioletowe przetrwalniki, zwane sporyszem. Wysypują się z nich zarodniki, roznoszone przez wiatr i owady. Jest to grzyb trujący i halucynogenny.

Tajemne zapisy na temat wilkołaków wspominają o substancji czy maści, po której użyciu człowiek miałby uzyskiwać wilcze cechy, co z kolei mogłoby się wiązać ze sporyszowymi halucynacjami i zaburzeniami percepcji.

Lubczyk Ligusticum levisticum

Znany głównie jako roślina używana do czarów miłosnych, która poprzez dodanie do pokarmu wybranej osoby miała wywoływać miłość do osoby posługującej się lubczykiem, lub też mogła przywracać miłość utraconą. Na kresach królestwa okadzano poświeconym lubczykiem człowieka dotkniętego urokiem.

W lecznictwie stosowano lubczyk najczęściej do inhalacji przy chorobach gardła i kaszlu, niekiedy używano też naparu do picia, bądź też wdychano dym z palonego ziela, wcześniej poświęconego.

Mak lekarski Papaver somniferum
Mak polny Papaver rhoeas

Jego usypiające i narkotyczne właściwości wiązały go ze sferą śmierci i snu, stosowano go więc często w obrzędach pogrzebowych.
W podobny sposób mak miał działać na zmarłych powracających na ziemię w postaci wampirów, strzyg czy upiorów – rozsypany w pobliżu grobu zmarłego podejrzanego o demoniczne skłonności miał zmuszać go do liczenia ziarenek aż do piania koguta, kiedy to kończył się czas działania wszystkich złych istot. Makówki były tez stosowane jako talizman przeciw upiorom.

Aby uzyskać usypiający skutek, podawano choremu wywar z makówek, moczono w nim nogi albo dodawano wywaru do kąpieli. Ziaren maku używano do żucia przy zgadze, a z kolei przeżute nasiona przykładano na zmiany skórne.

Przestęp biały; Czarcie wąsy; Macica biała;Bryonia alba

Roślina pnąca, dość rzadka, o właściwościach trujących, występująca czasem przy płotach. W tradycji znana prawie wyłącznie ze swoich negatywnych właściwości. Jej magiczne cechy wiązano z korzeniem o dziwnych, niekiedy antropomorficznych kształtach, które upodabniały przestęp do znanej mandragory.

Używano go niekiedy w lecznictwie – nalewka czy odwar z korzenia pomaga na „oberwanie”, przy konwulsjach i gruźlicy. Stosowano tą roślinę też do przykładania na rany, boląca głowę, czy też na bolące zęby.

Topola osika; Populus tremula

Uważana była za skuteczna roślinę odpędzającą złe duchy, z tego powodu często używano osiki razem z pokrzywą i paprocią – w ogóle sama obecność gałązek osiki miała odpędzać złe moce. W tym samym charakterze używano jej do działań bardziej poważnych – robiono z niej kołek, którym przebijano serce lub szyję zmarłego podejrzanego o wampiryczne skłonności.

Wszelkie te odpędzające złe istoty sposoby wynikają prawdopodobnie z bardzo gorzkiego smaku osiki, który – podobnie jak np. w wypadku czosnku – miał być przez demony i różniste mary wyjątkowo nie lubiany. Gdzieniegdzie wspomina się też o zamieszkaniu osiki przez ducha, nie określa się jednak, czy miałby to być duch zły czy sprzyjający.

Drzewo to służyło często do leczenia zimnicy, febry i malarii. Chory na tę chorobę miał chuchać w wywiercona w osice dziurę, lub też wkładać w nią pęk obciętych włosów, a także paznokcie, i chuchać w otwór trzy razy.

Osoba cierpiąca na zatrzymanie moczu wkładała osikowe drewno do ognia, zbierała dziewięć kropel wypływającego z drewna soku, który następnie piła. Na opuchnięte części ciała przykładano świeże osikowe liście lub posypywano popiołem ze spalonego drewna.

Pokrzyk; Wilcza jagoda; Belladonna

Dość wysoka roślina o grubych łodygach i podłużnych liściach. Charakterystyczna jej cechą są niewielkie, różowe kwiaty, zamknięte nieraz nawet w ciągu dnia, ukryte pod parasolem liści.

Zawiera alkaloidy i skopolaminę; zażyta w dużej ilości staje się śmiertelną trucizną. Mała ilość jest jednak halucynogennym i euforycznym narkotykiem, znakomicie podnoszącym jakość bimbru.

Belladonna działa rozkurczowo, dlatego niektóre elegantki wyciągiem z niej zakraplają sobie do oczu: poszerzone źrenice sprawiają, że oczy wyglądają na smoliście czarne.

Ciemier

Trująca roślina, występująca u południowych wybrzeży królestwa oraz na stokach gór. Z jej kłącza, po odpowiedniej obróbce, można wytworzyć środki moczopędne i pomagające przy chorobach serca.

Żywokost; Conynhaela

Jest rośliną wieloletnią o grubym, wrzecionowatym i rozgałęzionym korzeniu. Łodyga kanciasta, gruba, też rozgałęziona i cała wraz z liśćmi szorstko owłosiona.

Zasiedla mokre łąki, rowy, nad strumykami i brzegami wód. Wymaga gleby próchnicznej, żyznej i wilgotnej. Bardzo rzadki, możliwy do znalezienie tylko w niewielu borach królestwa.

Mimo, że sprowadza sen i halucynacje, używany jest przez driady w lecznictwie. Kuracja nim jest bardzo ryzykowna, przeprowadzić ja potrafią jedynie doświadczeni druidzi i dziwożony, korzonki rośliny wnikają bowiem do ciała pacjenta, bezpośrednio przekazując mu lecznicze substancje.

Czworolist

Roślina podobna do lilii. Kwitnie w maju, pojedynczym, żółtawym kwiatem, który później przekształca się w czarną jagodę. Kłącze i owoc są trujące. Używany do wyrobu magicznych eliksirów.

Jaskółcze ziele

Roślina podobna do dzikiego maku, o baldaszkowatych, żółtych kwiatach. Rośnie głównie na rumowiskach i w szczelinach skał. Pachnie mocno i ostro. Sok ziela, o kolorze żółtopomarańczowym, zawiera alkaloidy. Ziele używane jest jako składnik magicznych eliksirów.

Mandragora; Dziwowstręt; Alrauna

Magiczny korzeń, wedle powszechnej opinii wyrastająca z nasienia wisielców. Wyglądem przypomina figurkę w kształcie człowieka. Należy wykopywać ja bardzo ostrożnie, bowiem nieodpowiednio potraktowana wydaje podobno niesamowity wrzask, mogący zabić lub pomieszać zmysły. Jest silnie odurzająca. Stanowi ważny składnik magicznych eliksirów oraz maści, także odmładzających.

Krwawiec

Roślina czterolistna, o liściach szerokich, płasko w układzie gwiazdy rozmieszczonych. Koloru jest ona ciemnozielonego, od spodniej strony liście meszkiem są pokryte. Jej soki mają zdolność do zatrzymania krwawienia. Liści gnieść nie należy, a jedynie ranę nimi opleść, a na to opatrunek nałożyć. Wnet spore nawet krwawienie zatrzymane będzie. Zioło to nasłonecznione stoki porasta i wszelkie polany gdzie słońca dostatek.

Prądnik

Prądnik rośliną wodną jest, podobną kępie trawy, o łodygach jednak okrągłych i długich. Łodygi owe z wody wyjęte a w kociołku zagotowane rozpuszczają się całkowicie niemal, co w wodzie zimnej miejsca nie ma. Woda taka wypita bardzo organizm otrzeźwia, lecząc skutki nadużywania alkoholu, bądź niwelując snu potrzebę. Jedna porcja pozwala 2 godziny więcej bez zmęczenia funkcjonować, co jednak odespać w czasie późniejszym należy. Zaznaczyć trzeba jednak iż zażywanie więcej jak dwóch porcji nie jest wskazane. Występuje ta roślina w wodzie zimnej i bystrej, potokach wszelakich i strumieniach.

Kwakr

Jest to zioło o bardzo charakterystycznym wyglądzie. Mierzy około 2 metrów, łodyga jest gruba a liście rozłożyste. Kwiatów nijakich nie posiada, łodyga jednak ma przydatne właściwości. Po ścięciu należy obrać ją z wierzchniej, twardej warstwy. W środku znajduje się warstwa miękka, z pasen lnu niby złożona. Owe to pasma, wodą polane i na miazgę roztarte, winny lepką i przezroczystą maź, śluzowi podobną utworzyć. Ta to maź na wszelkich oparzeniach rozprowadzona, szybkie gojenie powoduje i ból zmniejsza. Paradoksalnie jednak z ziołem tym ostrożnie obchodzić się trzeba, gdyż liście jad zawierają, który bąble szpetne powoduje. Rośnie kwakr niedaleko od wody, w skupiskach często, w dziwnej symbiozie z pokrzywami, które go zawsze otaczają.

Imb Czerwony

Roślina ta do mszaków się zalicza. Koloru jest zielonego, jednak posiada pręciki z zarodnikami koloru czerwonego, stąd nazwa. Owe właśnie zarodniki posiadają właściwości nasenne, zbijają także gorączkę. Zebrać je należy i sprasować na mączkę, potem podać wprost do dróg oddechowych. Powoduje sen trwający od 4 do 6 godzin, podczas którego gorączka znacznie spada. Rośnie imb czerwony wszędzie tam gdzie mchy zwykły rosnąć, czyli w miejscach zacienionych i wilgotnych, pod głazami wszelakimi na przykład.

Jacops · Władca Smoków

Draganor widac, ze sie starales Wink

Niewiedzialem, ze az tak ladnie mozna zrobic zielnik. W RL kiedys mialem zrobic na przyrode zielnik, lecz mi niewyszedl, ale moja kolezanka miala 6, a ty zrobiles od niej 2 razy lepszy, wiec to powinna byc wyzsza ocena niz 6 Wink

Daje Ci SIODEMKE Razz